آبان ماه سال جاری برای انجام عمل چشم در تهران بسر می بردند و برای عیادت ایشان و طرح موضوعی مهم در مورد مسئله مهم سیاسی کشور به مکانی در غرب تهران رفتم. از موقعیت ویژه ایشان نزد مقام معظم رهبری مطلع بودم ولی در بدو ورود با خروج خودرویی از محل استقرار ایشان مواجه شدم که در ملاقات مشخص گردید که مقام معظم رهبری برای دیدن ایشان تشریف آورده بودند.

این خبر عزم من را برای طرح موضوع جزم تر کرد و بعد از احوالپرسی، فرزند ایشان نیز از محل ملاقات خارج شدند تا موضوع خصوصی را مطرح نمایم. در زمانی حدود ۴۵ دقیقه، موضوع را مطرح نمودم و ضمن بر شمردن جایگاه ویژه ایشان نزد مقام معظم رهبری، مصلحت کشور را بیان داشتم و اشاره نمودم که پس از مدتها بررسی، ‌بدلیل توانمندی های منحصر بفرد جنابعالی به این نتیجه رسیدم که قطعاً شما می توانید گره‌گشایی کنید و با پادرمیانی یکی از اتفاقات خوب کشور را رقم زنید و مطمئنم اگر به جمع‌بندی برسید، از عهده جنابعالی بر می‌آید.

پس از مکث کوتاهی با تواضع مثال زدنی پذیرفتند و با اطمینان فرمودند که بیاری خدا پس از ماه صفر دنبال می کنم و چند روز بعد در تماس تلفنی، ضمن یادآوری قولی که داده بودند فرمودند که اقداماتی شده است و بزودی آثارش را خواهید دید. علاقمندی در کلامشان موج می‌زد و می دانست که این مشکل بایستی حل شود و با اتکاء به تدبیری که داشت مطمئن از انجام آن بود.

 ….. و افسوس که میسر نشد . در دوشنبه گذشته پس از بستری شدن  به قصد عیادت به مشهد رفتم و در بیمارستان امام رضا(ع)، پزشکان از قطع امید خود خبر دادند. در کنار تخت ایشان، در دل قول و قرارها را مرور کردم و بخود گفتم حضرت آیت الله رفت و مشکلات بجاماند .